(Yaoi) The night prince คำสาปเวทย์ เจ้าชายแมวเหมียว

The night prince 1 คำสาปเวทย์เจ้าชายแมวเหมียว
 

ผมเดินก้าวเข้ามาในประสาทเก่าๆในฐานะของพ่อบ้านฝึกหัด ผมเองก็เป็นพ่อบ้านที่เพิ่งเรียนจบ พ่อบ้านใหญ่โกลก็ดึงตัวผมมาเลย ด้วยเหตุผลอะไรผมก็ไม่รู้หรอกนะครับ แต่ว่า ผมก็ได้ค่าตอบแทนสูงมากแล้วงานพ่อบ้านก็ไม่ได้แตกต่างจากที่อื่นๆ อาจจะเพราะที่นี้อยู่ห่างไกลจากที่ทำงานของเราล่ะมั้ง

"..."

เสียงนกแล้วก็สัตว์ป่าของที่นี้ดูน่ากลัวมากๆ แล้วก็ยังบรรยากาศแปลกๆ ไม่ใช่แค่ที่ปราสาทหลังนี้หรอกนะ ที่เมืองนี้ก็ด้วย ผมเองยังรู้สึกเสียวสันหลังตั้งแต่ก้าวเข้ามา

"คุณชื่อเอเนสสินะครับ"

"ครับ"

ผมตอบชัดท้อยชัดคำ แล้วก็วางกระเป๋าไว้หน้าปราสาท

"ผมชื่อโกล เป็นพ่อบ้านใหญ่ของที่นี้"

"ครับ"

"ห้องของคุณอยู่ตรงนั้น งานของคุณ คือการดูแลบ้านแล้วก็อาหารของท่านคูเปอร์"

ท่านคูเปอร์อย่างนั้นหรอ? คงจะเป็นเจ้านายของที่นี้

"ครับ"

"ครับ"

โกลที่ดูจะมีอายุ อยู่ที่นี้มานานล่ะมั้ง ผมเก็บของเข้าห้องของตัวเอง แล้วก็ออกมาทำหน้าที่ของพ่อบ้าน อย่างแรกคือการทำอาหาร สิ่งที่ต้องทำคุณโกลเขาก็เขียนบอกผมแล้วก็แปะไว้ที่ตู้เย็นแล้ว อย่างนี้ก็สบายน่ะสิ ว่าแต่ว่า บ้านหลังนี้ มีแค่ผม กับโกล พ่อบ้านใหญ่เท่านั้น แล้วก็น่าจะมีคูเปอร์อีกคน แต่ผมก็ไม่เห็นเลย

'เป็ดย่าง หั่นเป็นชิ้นเล็กๆพอดีคำ'

เอ๊ะ เป็ดย่าง กินเป็นตัวๆมันจะอร่อยกว่าแท้ๆ ทำไมจะต้องหันด้วย ผมก็เพียงแค่สงสัย แต่ก็ถามใครไม่ได้ ทำๆไปก็แล้วกัน

'จัดโต๊ะที่ห้องรับรองเล็ก หนึ่งที่'

เวลาอาหาร

ผมเตรียมอาหารเสร็จแล้ว แล้วก็มายืนรอเจ้านายของผม อยากจะเห็นหน้าเจ้านายของผมจะแย่

"เหมียว"

ผมหันไปตามเสียงเล็กๆที่ร้องเหมียวๆนั้น แมวขนเกรียนตัวสีดำสนิท ดวงตาสีฟ้าเทาๆนั้น ไม่มีปอกคอซะด้วย เจ้าเหมียวตัวนี้ เดินเข้ามาหาผมแล้วก็จ้องอย่างกับจะกลืนผมทั้งตัว

"เอ่อ เจ้าเหมียว"

ผมมองซ้ายมองขวาแล้วก็กำลังจะเอื้อมมือไปจับเจ้าแมวดำตัวนั้น หลงเข้ามาล่ะมั้ง

"อย่าแตะนะ"

ผมชะงักแล้วก็ยืนตัวตรง เมื่อพ่อบ้านโกล ส่งเสียงทักซะก่อน

"ขอโทษครับ"

"..."

คุณโกลเลื่อนเก้าอี้ออกแล้วก็ยืนนิ่ง เอ่อ ผมสิ ยืนงง ก็การกระทำแบบนี้มันจะต้องเป็นการต้อนรับเจ้านายไม่ใช่หรอ? แต่นี้ ยังไม่มีใครมาสักคนเลยนี่น่า เจ้าเหมียวตัวนั้นกระโดดขึ้นไปนั่งเก้าอี้ อ้าว เฮ้ย ผมถึงกับอึ้งไปสักพักแต่ก็ไม่ได้ถามอะไร

"เอเนส มีอะไรก็ไปทำ ตรงนี้ผมจะจัดการเอง"

"ครับ"

อะไรของเขาเนี่ย? ผมเดินกลับเข้ามาในครัวอย่างงุนงง บ้านนี้ก็แปลกเว้ย ทำกับข้าวมื้อใหญ่ให้แมวกิน มิน่าถึงได้สั่งให้หั่นเป็นชิ้นเล็กๆ แมวตัวนั้นจะได้กินง่ายๆ จริงสิ แมวตัวนั้น อาจจะเป็นสัตว์เลี้ยงของคูเปอร์ล่ะมั้ง เป็นแมวนี้ก็ต้องปฏิบัติอย่างกับเจ้าของบ้านเลยหรอเนี่ย? เฮ้อ คนรวยเนี่ยเอาใจยากจริงๆเลย

"แล้วคูเปอร์อยู่ที่ไหน?"

ข้าวเย็นก็ไม่มาทานซะนี่ พระอาทิตย์ก็ใกล้จะตกดินแล้วด้วย แต่ป่าที่นี้ทึบมากแทบจะไม่เห็นข้างนอกเลยด้วย

"เอเนส"

"ครับ"

ผมรีบเดินออกมาจากห้องครัวแล้วก็ไปหาพ่อบ้านโกล

"พาคูเปอร์ไปที่ห้องนอนใหญ่ที ผมมีเรื่องต้องทำ"

"ครับ"

ผมรับคำแล้วก็รับเจ้าเหมียวมาจากโกล

"อีกอย่าง รีบออกมาจากห้อง ก่อนพระอาทิตย์ตกดินนะ"

"ครับ"

ถึงผมจะตีสีหน้างงแต่โกลก็คงจะไม่เห็นหรอก ผมมาที่ห้องนอนใหญ่ตามแผนผังของบ้านนี้ ซึ่งผมก็สำรวจมาแล้ว เดี๋ยวนะ ชื่อคูเปอร์กับคูเปอร์

"ชื่อแมวยังเหมือนชื่อเจ้านายเลยหรอเนี่ย? เป็นที่ที่แปลกจริงๆ"

ผมพึมพัมกับตัวเอง แล้วก็เปิดประตูเข้าไปในห้องนอนใหญ่

"มาส่งแล้วนะครับ ผมคงต้องออกไป ก่อนที่พระอาทิตย์จะตกนะครับ จะเอาอะไรอีกไหมครับ คุณคูเปอร์"

"เหมียว"

เอ่อ นั้นเป็นคำตอบว่าไม่สินะ ผมก็พยักหน้าแล้วก็ออกมาจากห้องนั้น พอดีกับที่แสงของพระอาทิตย์มันหายไป

"ผมจัดการให้แล้วนะครับ อะ อ้าว"

ไม่มีใครอยู่สักคน นึกว่าพูดอยู่คนเดียว จริงสิ ตอนออกมาได้ยินเสียงรถด้วย สงสัย จะออกไปข้างนอกล่ะมั้ง หรือไม่ คูเปอร์ก็กลับมาแล้ว

"เท่านี้ งานของวันนี้ก็เสร็จแล้วสินะ ฉันก็ขอนอนก่อนล่ะนะ"

ผมเข้ามาในห้องของตัวเองแล้วก็จัดการธุระส่วนตัวของตัวเอง เตียงของผมเนี่ยก็ใหญ่พอสมควรเลยนะเนี่ยแถมยังนุ่มอีกตั้งหาก แล้วก็ยังนอนสบ๊าย สบาย

"จะว่าไป หิวเหมือนกันนะเรา ออกไปหาอะไรกินหน่อยดีกว่า"

ผมที่อยู่ในชุดนอนลายทางออกมาจากห้องของตัวเองแล้วก็ตรงไปที่ห้องครัว มีอะไรกินบ้างไหมน่า จริงสิ เป็ดย่างที่ทำเมื่อตอนเย็น

"ง่ำๆ อร่อยเหมือนกันนะเนี่ย ฝีมือเราเนี่ย"

ผมกินอาหารมื้อดึกไป แล้วก็ต้องสำลักออกมาเพราะเสียงของใครสักคน

"ทำอะไรให้ฉันกินหน่อยสิ"
"แค่กๆ ครับ"

ผมยืนตัวตรง ก่อนจะเก็บจานของตัวเอง แล้วก็เริ่มเอาของออกมาจากตู้ ออกคำสั่งแบบนี้ คูเปอร์สินะ เจ้านายตัวจริงของฉัน

"เอ่อ แล้ว คุณคูเปอร์ จะกินอะไรดีครับ?"

"อะไรก็ได้"
"ครับ"

ผมพยักหน้าอีกครั้ง แล้วก็เริ่มทำกับข้าว โดยมีสายตาของคูเปอร์มองอยู่

"เสร็จแล้วครับ"

ผมทำอาหารแบบรีบๆ ก็เลยได้แค่ ข้าวพัดแบบเร่งด่วน

"..."

"นั่งสิ"

"เอ่อ ไม่เป็นไรครับ"
"บอกให้นั่ง"

เอ่อ นั้นคำสั่งสินะ ผมยอมนั่งลงแล้วก็มองหน้าเขา ผมสีดำสนิทดูกระเซอะกระเซิงแปลกๆ อย่างกับคนที่เพิ่งตื่นนอน แล้วก็ยังเสื้อผ้าที่ดึงมาใส่แบบลวกๆนั้นอีก ดูยังไงก็ไม่เหมือนกับคนที่ออกไปทำงาน สิ่งเดียวที่หน้าหลงใหลก็คือดวงตาคู่นั้น กับใบหน้าที่หล่อซะจนผมอึ้ง

"กินข้าวต่อสิ"

"เอ่อ แต่ว่า..."

"ไม่เป็นไรหรอก ฉันไม่ถือ"

"แต่ผมถือครับ"

"นี่ ฉันเป็นเจ้านายนะ เชื่อคำพูดของฉันซะบ้างสิ"
ก็ได้ฟะ ผมยอมทานข้าวตรงหน้าให้หมดโดยที่ไม่ได้พูดอะไรกับเขาสักคำ เป็นเจ้านายที่ไม่ถือตัวดีนะ อายุก็รุ่นเดียวกับผมได้ล่ะมั้ง แต่ไม่เห็นจะมีรูปภาพของเขาเลยนี่น่า ตามพนังห้องเอ่ย กรอบรูป หรืออะไรก็แล้วแต่ ไม่เห็นจะมีเลย ทั้งๆที่ดูดีขนาดนี้แท้ๆ

"อิ่มแล้ว"

"ผม เก็บของเลยก็แล้วกันนะครับ"

"อือ"

คูเปอร์นั่งนิ่งอยู่อย่างนั้นแล้วก็เดินออกไป ฮวู่วว โล่งอก คิดว่าจะเป็นเจ้านายใจร้าย ที่แท้ก็หิวข้าวนี่เอง

"เออ นี่นาย เอากาแฟไปให้ฉันที่ห้องทำงานด้วย"

"คะ ครับ"

"อยู่ตรงไหน รู้ใช่ไหม?"

"ครับ"

นึกว่าออกไปแล้วซะอีก ยังโผล่หน้ากลับมาอีกนะ ตกใจหมดเลย

ผมเอากาแฟไปที่ห้องทำงานของเขา

ก๊อกๆ

"กาแฟครับ"

ผมไม่รู้ว่าเขาชอบดื่มกาแฟแบบไหน ก็เลยเอามาชงในห้องของเขาซะเลย

"ไม่ทราบว่า คุณดื่มกาแฟแบบไหนครับ?"

"ฉันเป็นคนชอบกินหวานน่ะ ไม่ขม แล้วก็ไม่ใส่นมนะ"

เอ่อ กินหวาน แต่ไม่ใส่นม เข้าใจล่ะ

"นี่ครับ"

เขารับแก้วกาแฟไปจากผม แล้วก็จิบมันเพียงเล็กน้อย แต่ว่าคราบกาแฟที่ติดอยู่บนริมฝีปากของเขาทำให้ผมอดที่จะยิ้มไม่ได้

"มีอะไรหน้าขำอย่างนั้นหรอ?"
"คือว่า ปากของคุณ..."

"โอ้"

เขาพยายามที่จะใช้แขนเสื้อเช็ด แต่ผมก็ดึงมือของเขาไว้ก่อน

"เดี๋ยวชุดนอนจะเลอะนะครับ"

ผมพูดแล้วก็ใช้ผ้าเช็ดหน้าของผมเช็ดปากให้เขา แล้วก็ออกมาจากห้องนั้น

"ชอบใจ"

"เอ่อ ถ้ามีอะไรอีก เรียกผมได้ตลอดเลยนะครับ"

"ไม่ล่ะ นายไปนอนเถอะ"

"ครับ"

ผมเข้าใจอยู่นะ ว่าถึงอายุแค่นี้ก็ต้องทำงาน แต่ว่า ต้องทำทั้งคืนเลยหรอ? น่าสงสารจังเลย แต่ก็เอาเถอะ ผมก็เหนื่อยกับการทำงานและการเดินทางวันนี้ด้วย คงต้อง ขอพักสักหน่อย

.............